Jezus, wat een avond. Mijn stem lijdt er nog altijd onder. Onze eerste uitstap als team, onze eerste kans om ons te bewijzen. Ik had op voorhand spelanalyses van Deurne gemaakt, en een strategie opgesteld waar we ons aan zouden houden. Na een korte opwarming en het snelle overlopen van de tactieken van de match, begon onze eerste officiële Gargoyles game.

Het werd snel duidelijk hoe fysiek de sport eigenlijk is. Er werd continu gewisseld, zoals het hoort. We hebben geen enkele keer onze gender rule overtreden. En daar bovenop, we hebben het zeer goed gedaan. We hebben ons geweerd tegen het B-team van één van de betere ploegen van Europa, maar de eerste match hebben we verloren. Ik weet de exacte stand niet, maar naar het schijnt was het verschil tussen ons en Deurne heel miniem. We zijn verloren met een snitch catch, door het verkeerd inschatten van de energie van onze seekers.

Al snel werd duidelijk dat we onze strategie volledig verkeerd hadden ingeschat. Die moest dus in de pauze tussen de twee matchen aangepast worden. De start line-up werd veranderd, en game 2 begon. Hierin kwamen we sneller, beter en sterker uit de hoek. En dat was ook te merken aan de punten. We bleven offensief gaan, en uit vanalle kasten en laden werd er adrenaline getrokken. Ik schreeuwde mijn stem kapot vanaf de zijlijn, de Dodo’s bleven vrij passief. Na een overwegend Gentse match zetten we de kers op de taart met een reglementaire snitch catch. 90* – 30.

Ik ben er vrij van overtuigd dat de teamspirit en de sfeer op en naast het veld de dragende factor voor onze overwinnig was. De Dodo’s waren duidelijk in de meerderheid qua spelers, daar wij maar met 11 waren en dus weinig ruimte hadden voor wissels, maar ze mankeerden elke vorm van communicatie in het team, en aanmoediging van aan de zijlijn. Gent is als team naar Deurne getrokken, en als team teruggekeerd. Onze eerste matchen waren een groot succes. Next stop: Brussel en Hasselt.

– Ellen Vander Heyden, Coach Ghent Gargoyles